تحلیل ویژگی های گرافیک،شیوه مندی وبیان در نشانه های نوشتاری استاد ممیز

طراحی نشانه چهارچوب مشکل وظریفی دارد وبه ناچار طراح باید هنگام طراحی ،درک درستی از چگونگی راه حل مسائل وریزه کاری های اجرای فنی ورسامی داشته باشدو بتواند با تسلط از عهده اداره وترکیب جزئیات میلیمتری وحساس فرمها، نقش برآیدوموفق به بیان تصویری موجز در محدوده تنگ ومختصر نشانه شود.همچنین تمامی هنرمندان از سبک وشیوه ی خاصی در کارهای خود استفاده میکنند که این کار سبب شخصی شدن کار آنها میشودولی ویژگیهای گرافیکی مشترکی که زبان مشترک تمام ملل می باشد در کارهای همگی انها به چشم میخورد که زبان جهانی گرافیک است. برخی از طراحان گرافیک در انجام سفارشات خود همواره از یک روش و شیوه برای بیان مفهوم و اجرای کار مورد نظر استفاده می کنند و تمام سفارشات خود را در هر زمینه ای ،درهمین بستر از قبل تعیین شده پسندند. مثلاً برخی، تمام کارهای خود را در یک غالب تایپوگرافی جمع می کنند و برخی دیگر در غالب تصویرسازی کار می کنند اما برخی از طراحان هم هستند که هر سفارش را متناسب با حال و هوای آن و با نگاهی دقیق و تجزیه و تحلیل دقیق آن انجام می دهند.انواع شیوه های بیان مفهوم در طراحی گرافیک را می توان به 6 دسته تقسیم کرد: 1-عکس، 2- تایپوگرافی 3-رنگ، 4-تصویرسازی، 5-استفاده ی ترکیبی، 6-استفاده از کلیپ آرت یا کلیپوگرافی . در این میان مرتضی ممیز برای خلق نشانه های خود از شیوه ی تایپوگرافی، شیوه ی دست نویس و شیوه ی هندسی قلم کوفی که شیوه ای کاملاً ایرانی است، شیوه ی مونوگرام، شیوه ی رنگ آمیزی استفاده کرده است. که در این راستا از قلم خطاطان و خوشنویسان بنام همچون محمد احصایی و افجه ای بهره برده است. که یا به طور مستقیم بر روی دست نوشته ی این هنرمندان کار کرده وبه ترکیبات گرافیکی ویژه ای رسیده ویا از قلم آنها ایده گرفته وآن را به کار برده است.او در کارهایش استفاده ی مدرن از قلم نستعلیق که ویژگی ایرانی دارد و قلم بنایی به دلیل صراحت و سادگی را داشته است.